Do najwybitniejszych osiągnięć komediopisarza należą również:
"Szkoła żon" (1662),
"Mizantrop" (1666),
"Skąpiec" (1668),
"Mieszczanin szlachcicem" (1670)
"Chory z urojenia" (1673).
Podczas czwartego przedstawienia tej ostatniej komedii Molier doznaje ataku serca i umiera. Zostaje pochowany na poświęconej ziemi dzięki interwencji króla, ale pod osłoną nocy, jak życzy sobie tego arcybiskup Paryża. Grób pisarza znajduje się na cmentarzu Pere Lachaise w Paryżu.
Staranne wykształcenie i szkoła życia
Molier odebrał staranne wykształcenie, a po ukończeniu studiów prawniczych oraz uzyskaniu oficjalnego tytułu tapicera królewskiego i lokaja związał się z teatralną rodziną Bejartów. Drugą szkołą życia, co przyznają wszyscy biografowie, stała się kilkunastoletnia wędrówka po kraju. Kiedy Molier powraca do Paryża, jest już artystą dojrzałym, wyśmienitym aktorem komediowym, reżyserem i dyrektorem teatru.
Farsy, komedie i przeciwnicy
"Pocieszne wykwintnisie" utrzymane są jeszcze w duchu farsy, ale zapowiadają późniejsze osiągnięcia komediopisarza, który czerpiąc z zasobów rodzimej farsy francuskiej, komedii włoskiej, duchowo zaś z przemyśleń m.in. Pascala, nadaje komedii artystyczną rangę, stawiając ją na równych prawach obok już wcześniej cenionej tragedii. Atakowany od początku swego ponownego pojawienia się w Paryżu przez kręgi zachowawcze, zmierzające do utrzymania społeczeństwa w pancerzu ortodoksyjnych dogmatów religijnych, zwłaszcza po wystawieniu "Szkoły żon", odpowiada polemistom "Świętoszkiem", a później " Don Juanem", który również po pierwszym przedstawieniu zostaje zdjęty z afisza, choć król bagatelizuje ,,niemoralność" utworu, tłumacząc przeciwnikom, że przecież bezbożnik, czyli główny bohater, ponosi karę.
Nękany przez swych wrogów Molier nie odważył się tej komedii nigdy opublikować. Napisał jeszcze kilka sztuk, które przyciągały publiczność, m.in. wyrafinowanego "Mizantropa", nieomal traktat filozoficzny o naturze ludzkiej i kruchości ideałów wobec materii życia.
