500 plus dla seniora nie jest skierowane jedynie do osób starszych. Okazuje się, że to dodatkowe świadczenie mogą pobierać osoby niezdolne do samodzielnej egzystencji, również niebędące seniorami. Aby je otrzymywać, wymagane jest jedynie spełnienie kilku wymogów.
Więcej podobnych informacji znajdziesz na stronie głównej Gazeta.pl.
Każda osoba pełnoletnia może otrzymywać 500 plus dla seniora, wystarczy jedynie potwierdzenie, że nie jest ona zdolna do samodzielnej egzystencji. Niezbędne jest w tym przypadku orzeczenie:
Należy także mieszkać w Polsce i mieć polskie obywatelstwo, bądź prawo pobytu lub prawo stałego pobytu - dotyczy to obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej lub Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA). Szanse na otrzymanie świadczenia mają też osoby, które mają zalegalizowany pobyt w Polsce (obywatele państw spoza UE albo EFTA). Ze świadczenia nie mogą też skorzystać osoby, które są aresztowane lub odbywają karę pozbawienia wolności. Wyjątek stanowi dozór elektroniczny.
Uprawnione do pobierania 500 plus dla seniora nie są osoby, które pobierają emeryturę lub rentę. Dotyczy to również innych świadczeń ze środków publicznych zasiłku stałego lub okresowego - wyjątkiem jest pomoc jednorazowa. Świadczenia nie mogą też pobierać osoby, które otrzymują emeryturę w innym państwie. Na dofinansowanie może jednak liczyć osoba, pobierająca takie świadczenia, jeśli ich łączna kwota brutto nie przekracza 1 396,13 zł.
500 plus dla seniora mogą otrzymywać emeryci lub renciści, jeśli ich łączna kwota brutto nie przekracza 1 896,13 zł od marca 2022 r. Wcześniejszy limit dochodowy był niższy i wynosił 1 727,08 zł.
Niezbędny jest wniosek, który należy złożyć w ZUS-ie drogą elektroniczną przez Platformę Usług Elektronicznych ZUS, przesłać pocztą, lub osobiście w urzędzie. Dokument może złożyć osoba uprawniona, jej przedstawiciel ustawowy, pełnomocnik lub opiekun. Druk wniosku znajduje się na stronie internetowej zus.pl lub w placówkach. Do wniosku należy dołączyć orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo wydane (przed 1 września 1997 r.) przez komisję lekarską do spraw inwalidztwa i zatrudnienia orzeczenie o zaliczeniu do I grupy inwalidów - jeśli nie upłynął okres, na jaki orzeczono inwalidztwo.