Twórczość Juliana Tuwima w pierwszym okresie była odzwierciedleniem założeń poetyki Skamandra. Poeta w swoich utworach eksponował biologizm i witalizm. Fascynacja biologiczną stroną życia widoczna jest w wierszach: "Wiosna", "Życie", "Do krytyków". W okresie dwudziestolecia międzywojennego poeta poruszał w swojej twórczości problemy społeczne i polityczne. Utwory o tej tematyce pojawiły się w tomie "Słowa we krwi" (1926 r).
Lata trzydzieste
W latach trzydziestych, kiedy nasiliły się ruchy faszystowskie, w utworach Juliana Tuwima coraz częściej ujawniały się jego poglądy pacyfistyczne. Poeta był przeciwnikiem agresji oraz wojny prowadzonej dla prywatnych i rządowych interesów. Przykładem jest wiersz pt. "Do prostego człowieka".
II wojna światowa
W czasie II wojny światowej podczas pobytu Juliana Tuwima w Brazylii powstał poemat "Kwiaty polskie", nawiązujący do tradycji romantycznego poematu dygresyjnego, łączącego liryczne wyznania oraz wspomnienia z dzieciństwa z tęsknota za ojczyzną, opisy przyrody i polemiki polityczne.
Utwory satyryczne i kabaretowe Juliana Tuwima zebrano w tomie "Jarmark rymów (1935 r.) i powojennej edycji "Dzieł" (1958 r.).
Julian Tuwim był również autorem wierszy dla dzieci, przekładów poetyckich, głównie z języka rosyjskiego. W twórczości poety można odnaleźć opracowania antologii: "Czary i czarty polskie" (1924 r.), "Cztery wieki fraszki polskiej" (1936 r.).
Julian Tuwim należy do czołowych przedstawicieli poezji polskiej XX wieku. Obok tradycyjnych motywów wprowadził do literatury, nowe tematy zaczerpnięte z życia codziennego.
