Na Anioł Pański

Utwór Kazimierza Przerwy-Tetmajera "Na Anioł Pański" jest częścią tryptyku "Dzwony?. Należy do najbardziej znanych wierszy poety. Ma charakterystyczny dla epoki Młodej Polski nastrój smutku i przygnębienia.

Wiersz "Na Anioł Pański" składa się z czterech części, przedzielonych refrenem.

Pierwsza część wiersza ukazuje Zadumę - " osmętnicę", samotnie wędrującą po polach. Wieczorem poprzez łąki, moczary i bagna idzie na cmentarz. Tam zatrzymuje się na grobie młodej dziewczyny.

W drugiej części poeta przedstawia rzekę płynącą ku morzu. Przepada ona w morskiej głębinie, z której nigdy nie wraca. Wędrówce rzeki towarzyszy smutek.

Trzecia część utworu opisuje ziemię, pochłanianą przez szare dymy oraz mrok, który obejmuje coraz większe przestrzenie.

W czwartej części pojawia się "samotna dusza", wędrująca przez puste pola. Dusza cierpi, narzeka na swój los. Jest wygnańcem, nigdzie nie może znaleźć dla siebie miejsca.

Refren naśladuje dźwięk bicia dzwonów na Anioł Pański. Wywołuje nastrój melancholii, smutku i przygnębienia.