Wisława Szymborska - biografia

Wisława Szymborska, ur. 1923 w Bninie (obecnie cześć Kórnika w Poznańskiem), poetka.

Od 1931 mieszka w Krakowie. Studiowała filologię polską i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1953 członek zespołu redakcyjnego tygodnika "Życie Literackie". W literaturze powojennej Szymborska jest jedną z najciekawszych osobowości poetyckich. Debiutowała wierszem Szukam słowa (1945), ogłoszonym w prasie. Opublikowała zbiory wierszy: Dlatego żyjemy (1952), Pytania zadawane sobie (1954), Wołanie do Yeti (1957), Sól (1962), Sto pociech (1967), Wszelki wypadek (1972), Wielka liczba (1976), Ludzie na moście (1986), Koniec i początek (1993), ponadto felietony Lektury nadobowiązkowe (1973). Zadziwiająca jednolitość artystyczno-stylowa dorobku Szymborskiej rodzi się z dążenia do ukazywania świata i człowieczeństwa w odbiciu zwielokrotnionym przez stosowanie "podwójnych luster". Człowiek i ludzkie sprawy są jednocześnie wzniosłe i śmieszne, tragiczne i komiczne. Poezja Szymborskiej jest tragiczna, ale tragiczność zostaje osłonięta przyzwoleniem, melancholią, a nawet żartobliwością, ponieważ człowieczeństwo to zjawisko zmienne, niestałe, podległe biologii i historii; każda próba wzniosłości przełamuje się w szyderstwie codziennej sytuacji. Ironiczność widzenia równoważy jednak bardzo silny element współodczuwania, utożsamiania się z powołaniem, ale równie ze słabością i śmiesznością człowieczeństwa. Poezja Szymborskiej wykorzystuje często motywy kulturowe, obnażając przez nie paradoksy historii i współczesności. Wysoki kunszt językowo-poetycki łączy się z prostotą stylu.