Nad dokładną budową Ziemi nadal trwają badania. Najgłębsze wiercenia w głąb skorupy ziemskiej sięgają 12 km, więc nasza dotychczasowa wiedza opiera się na badaniach pośrednich. Najważniejszą rolę odegrały tu obserwacja i rejestracja fal sejsmicznych, dzięki którym podzielono Ziemię na główne strefy.
1. Skorupa
2. Płaszcz (górny i dolny)
3. Jądro (zewnętrzne i wewnętrzne)
Między nimi znajdują się strefy przejściowe - powierzchnie nieciągłości .
Skorupa ziemska - inaczej nazywana litosferą, jest najcieńszą warstwą Ziemi. Jej grubość sięga od około 5 km pod oceanami do ok. 70 km pod kontynentami. Zbudowana jest ze skał magmowych, osadowych i przeobrażonych. Dzieli się na dwie części: występujący na kontynentach Sial, zbudowany głównie z krzemu i glinu oraz kontynentalna i oceaniczna Sima, którą tworzą krzem i magnez. Sial i Sima oddzielone są od siebie powierzchnią nieciągłości Conrada . Wraz ze wzrostem głębokości, w skorupie wzrasta też ciśnienie i temperatura.
Płaszcz ziemski - dzieli się na płaszcz górny i dolny. Pierwszy ma głębokość około 650 km, drugi sięga dalej do 2900 km. W jego zewnętrznej strefie znajduje się astenosfera , w obrębie której powstają ogniska magmy oraz występują prądy cieplne, odpowiedzialne za poziomy i pionowy ruch płyt litosfery. Płaszcz wewnętrzny to nifesima . Płaszcz oddziela od jądra Ziemi powierzchnia nieciągłości Wiecherta-Gutenberga.
Jądro ziemskie - stanowi największą i najsłabiej poznaną część Ziemi. Wyróżniamy jego dwie części - jądro zewnętrzne, będące w stanie ciekłym i wewnętrzne, zachowujące się jak ciało stałe ze względu na ogromne ciśnienie, które w nim panuje. Wraz ze wzrostem głębokości rośnie zarówno gęstość, jak i ciśnienie oraz temperatura. Ciśnienie we wnętrzu Ziemi osiąga 3,7 mln atmosfer, temperatura natomiast około 5000°C.
Screen z Wikipedia