Nagroda Nobla - historia
Jest to nagroda przyznawana za wybitne osiągnięcia naukowe, literackie lub zasługi dla społeczeństw i ludzkości. Została ona ustanowiona ostatnią wolą fundatora, szwedzkiego przemysłowca i wynalazcy dynamitu - Alfreda Nobla. Pierwszy raz Nagrodę Nobla wręczono w Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie w 1901. Nagrodę Nobla otrzymali wówczas Jean Henri Dunant, założyciel Czerwonego Krzyża i Frédéric Passy. Od 1902 nagrody są wręczane przez króla Szwecji. Laureat Nagrody Nobla otrzymuje złoty medal i dyplom honorowy oraz na kontynuacje swojej pracy 8 milionów koron, czyli około 3,6 miliona złotych).
Laureaci Nagrody Nobla na polskim gruncie:
1905 Henryk Sienkiewicz
za "wybitne osiągnięcia w dziedzinie epiki i rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu"
1924 Władysław Reymont
za "wybitny epos narodowy, powieść Chłopi" i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości"
1980 Czesław Miłosz
za to, że "z bezkompromisową jasnością postrzegania wyraził warunki, na jakie jest wystawiony człowiek w świecie ostrego konfliktu"
1996 Wisława Szymborska
za "poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości"
