Charles Michel urodził się w 1975 roku. Z wykształcenia jest prawnikiem, ukończył studia na Université Libre de Bruxelles. Od początku lat 90. był związany z Partią Reformatorsko-Liberalną, a od 2002 z Ruchem Reformatorskim - belgijską partią frankofońską o profilu liberalnym.
Przyszły szef Rady Europejskiej stoi na czele belgijskiego rządu
Od 1994 do 1999 był radnym prowincji Brabancja Walońska. Następnie objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych i komunikacji społecznej w rządzie Regionu Walońskiego, które piastował przez cztery lata. W 2006 roku został wybrany prezydentem miasta Wavre. W grudniu 2007 roku został ministrem współpracy na rzecz rozwoju w rządzie Guya Verhofstadta. Utrzymał to stanowisko w trzech kolejnych gabinetach kierowanych przez Yves'a Leterme, Hermana Van Rompuya i ponownie przez Yves'a Leterme. Odszedł z rządu w 2011 roku, gdy objął przywództwo w Ruchu Reformatorskim
W październiku 2014 roku został premierem Belgii dzięki porozumieniu czterech partii: Ruchu Reformatorskiego, Chrześcijańskich Demokratów i Flamandów, Nowego Sojuszu Flamandzkiego i Flamandzkich Liberałów i Demokratów. Gdy 8 grudnia 2018 Nowy Sojusz Flamandzki sprzeciwił się przyjęciu Światowego Paktu w sprawie Migracji i opuścił koalicję rządową, rząd Charlesa Michela stracił większość w parlamencie. 18 grudnia 2018 Michel podał się do dymisji po tym, jak w socjaliści i zieloni wystąpili z inicjatywą wotum nieufności wobec jego rządu. Król Filip przyjął jego rezygnację. Od tego czasu Michel stoi na czele rządu tymczasowego.
Charles Michel - polityk krytyczny wobec krajów niesolidarnych ws. kryzysu migracyjnego
Ruch Reformatorski, na czele którego stoi Michel, należy do frakcji w Parlamencie Europejskim, Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. Polityk wypowiadał się krytycznie o państwach członkowskich Unii Europejskiej, które nie wykazują solidarności w kwestiach związanych z kryzysem migracyjnym. Belgijski premier mówił m.in., że kraje te otwierają debatę na temat strefy Schengen. Michel apelował także, żeby kraje należące do wspólnoty europejskiej ustanowiły mechanizm wzajemnej oceny przestrzegania przez nie zasad praworządności.
