Nieświadomi tego, co ich czeka, uczestnicy eksperymentu zostali posadzeni plecami do siebie i musieli nawiązać ze sobą rozmowę. Nie wiedzieli, z kim mają do czynienia i jak wygląda osoba siedząca za nimi.
Uczestnicy nieśmiało zaczynają pogawędkę - przedstawiają się, mówią o swoich zainteresowaniach, o tym, czy zajmują się w życiu.
- Bardzo miły głos - stwierdza jedna z uczestniczek. - To samo chciałam powiedzieć - odpowiada druga.
Na koniec eksperymentu obracają się i zauważają, że mieszkają po sąsiedzku. Niektórzy nigdy wcześniej nie zamienili ze sobą ani jednego słowa.
- Byłabym bardzo zaskoczona spotykając tego człowieka na ulicy, zastanawiałabym się, jak nawiązać z nim kontakt. Fizjonomia miła, ale miał dredy - przyznała szczerze jedna z uczestniczek, pani Ewa. - Kiedy się odwrócił, miałam ochotę go uściskać. Byłam szczęśliwa, że mogę być blisko kogoś, kto tak ciepło ze mną rozmawiał - dodała.
- Boimy się, że wyjdziemy na głupków, ale to nieprawda: ludzie są otwarci, spragnieni towarzystwa - mówi inna z uczestniczek.
