Pięć osób domaga się zadośćuczynienia od Korei Północnej. "Żyłam w smutku i strachu przez 43 lata"

Pięć osób, którym udało się uciec z Korei Północnej, domaga się milionowego zadośćuczynienia za niespełnione obietnice związane z programem repatriacyjnym. Sprawa ma charakter symboliczny, a powodzi nie spodziewają się, że otrzymają pieniędze.

Przeczytaj więcej podobnych informacji na stronie głównej Gazeta.pl

W czwartek 14 października przed sądem w Tokio rozpoczął się proces w sprawie programu repatriacyjnego prowadzonego przez Koreę Północną w latach 1959-1984. W związku ze sprawą pięć osób domaga się od kraju 100 milionów jenów zadośćuczynienia (niecałe 3,5 miliona złotych).

Japonia. Uczestnicy programu repatriacyjnego domagają się od Korei Północnej zadośćuczynienia

Pięć osób, które zdecydowały się oskarżyć północnokoreański reżim o kłamstwa, to czterech etnicznych Koreańczyków oraz jedna Japonka, która wzięła udział w programie wraz z mężem Koreańczykiem i córką. 79-letnia Eiko Kawasaki przyznała w rozmowie z Associated Press, że nikt nie skorzystałaby z programu, gdyby wiedział, co ich czeka.

W 2003 roku kobieta uciekła, pozostawiając na miejscu swoje dorosłe już dzieci. - W Korei Północnej żyłam w szoku, smutku i strachu przez 43 lata - powiedziała, podkreślając, że do Japonii udało jej się wrócić cudem.

- Nie oczekujemy, że Korea Północna zaakceptuje decyzję ani że zapłaci odszkodowania - powiedział prawnik, Kenji Fukuda. Kawasaki powiedziała jednak, że ma zamiar walczyć, dopóki do Japonii nie wrócą wszyscy, którzy wzięli udział w programie. Orzeczenie ma nastąpić w marcu. 

Program przesiedleń Koreańczyków z Japonii do Korei Północnej

Między rokiem 1910 a 1945 setki tysięcy Koreańczyków zostało przymusowo sprowadzonych do Japonii. W 1959 roku ruszył program repatriacyjny, w ramach którego ponad 90 tys. etnicznych Koreańczyków przeniosło się do Korei Północnej.

Jak twierdzą powodzi, skuszono ich propagandą mówiącą o "raju na Ziemi": bezpłatnej opiece zdrowotnej, edukacji, pracy, świadczeniach. Tymczasem na miejscu czekały ich przymusowe prace fizyczne w kopalniach, na farmach i w fabrykach, gdzie "korzystanie z praw człowieka było w zasadzie niemożliwe", podobne jak wyjazd.