Interesy Edwarda Mazura za oceanem

Mazur był przez wiele lat aktywnym, ale pozostającym w cieniu działaczem chicagowskiej Polonii. Wielu mieszkających w USA Polaków nawet po jego aresztowaniu nie ukrywa zaskoczenia tym, że ten uprzejmy i skromny człowiek może być zleceniodawcą zabójstwa gen. Papały.

Do USA przyjechał w 1962 r., miał 16 lat. Kilka lat później został najmłodszym w historii prezesem polonijnego klubu piłkarskiego Wisła w Chicago. Przez kolejne dekady chętnie sponsorował klub, uczestniczył również w sprowadzaniu do niego kilku graczy z Polski.

W późniejszych latach Mazur - od 1969 r. obywatel USA, który zrzekł się obywatelstwa polskiego - rozpoczął wędrówkę po stanowiskach menedżerskich w rozmaitych amerykańskich koncernach zajmujących się m.in. sprzedażą żywności i maszyn budowlanych.

Przez ponad dwadzieścia lat Mazur przewinął się przez kilkanaście firm i koncernów. Pracował m.in. dla giganta United Technologies i dla koncernu Lockheed Martin, a także dla producentra traktorów i maszyn rolnicznych John Deere.

W 1976 r. Mazur - jak sam chętnie opowiada - nawiązał współpracę z centralą eksportu maszyn Polimex-Cekop. Chciał, by w fabryce leków w Tarchominie Polimex zorganizował produkcję nowoczesnych antybiotyków.

Dziesięć lat później pracując już dla koncernu maszynowego Cargill, zakładał biura tej firmy w Polsce.

Przyjaciele Mazura milczą dziś na temat jego przeszłości, jednak wielu działaczy polonijnych w USA przyznaje, że Mazur robił na nich dobre wrażenie. - Był cichy, spokojny, sympatyczny i nigdy nie uchylał się od działań charytatywnych - opowiada pragnący zachować anonimowość działacz Kongresu Polonii Amerykańskiej.

Po 1989 r. Mazur zaczął już samodzielnie inwestować w Polsce. Według rządowych statystyk w 1993 r. Mazur był 72. największym inwestorem zagranicznym w Polsce, rok później inwestując w naszym kraju 2 mln dol., spadł na 199. miejsce.

Edward Mazur inwestował wówczas głównie w Bakomę, znanego producenta wyrobów mlecznych. W tym samym czasie inwestował również w polonijne firmy importujące żywność z Polski.

W 1996 r. na własną prośbę Mazur odzyskał polskie obywatelstwo.

Przez ostatnie dziesięć lat chętnie udzielał się w organizacjach polonijnych, nie skąpił również pieniędzy na ich działalność. Był wiceprezesem zarządu Polsko-Amerykańskiej Orkiestry Symfonicznej w Chicago, a także członkiem rady Amerykańskiego Centrum Kultury Polskiej w Chicago.

Była szefowa centrum kultury Kaya Mirecka-Ploss do dziś bardzo ciepło wspomina Mazura i podkreśla, że był on jednym z największych sponsorów Centrum. Sponsorował m.in. wyjazd do Chicago grupy dzieci z Jedwabnego sprowadzonych do USA przez fundację pani prezydentowej Jolanty Kwaśniewskiej.

Chętnie brał udział w polonijnych balach w Chicago, Nowym Jorku i Waszyngtonie. Był jednym ze sponsorów prestiżowej Nagrody im. Jana Karskiego.

W 2001 r. oddział stanowy Illinois Kongresu Polonii Amerykańskiej przyznał mu podczas dorocznego Bankietu Dziedzictwa Polskiego specjalną nagrodę za osiągnięcia biznesowe.

Był znany ze swej małomówności. Po tym, jak pod koniec lat 90. zaczęły pojawiać się doniesienia o jego związkach ze śmiercią generała Papały, usunął się w cień. Od początku w wywiadach dla polskich i polonijnych mediów podkreślał swą niewinność, a w 2002 r. wytoczył nawet proces o zniesławienie właścicielowi polonijnego biuletynu e-mailowego, którego autorzy wprost oskarżyli Mazura o zlecenie zabójstwa Papały.

Z życia publicznego Mazur ostatecznie zniknął w 2004 r. Wycofał się z udziału w organizacjach polonijnych, a po raz ostatni pokazał się publicznie w marcu 2005 r. na pogrzebie zaprzyjaźnionego z nim prezesa Kongresu Polonii Amerykańskiej Edwarda Moskala.

Cztery miesiące temu Mazur sprzedał prywatnej firmie inwestycyjnej z Kalifornii udziały w kanadyjskiej firmie Stream Communications Network and Media, która inwestuje w sieć telekomunikacyjną i telewizję kablową na Śląsku i w Małopolsce.

Dwa lata wcześniej Mazur miał 13,5 proc. udziałów w tej firmie i był nawet przewodniczącym jej rady nadzorczej w kwaterze głównej Stream w Vancouver.

Bartosz Węglarczyk