MATURA 2014: jak właściwie wybrać kierunek studiów? Kierunki studiów "od kuchni"

Te studia przede wszystkim poszerzają horyzonty. Jeżeli czytuje się sumiennie wszystkie zalecane na zajęcia teksty (a czytania jest baaardzo dużo) można zdobyć ogromną wiedzę na temat historii, literatury, filmu oraz antropologii. Jest to bardzo wszechstronny rozwój. Według mnie kulturoznawstwo daje typowe wykształcenie akademickie, które osobiście bardzo sobie cenię.

Jeśli chodzi o nabywane umiejętności, to najważniejszą wydaje mi się zdolność do refleksji nad otaczającą człowieka rzeczywistością (wcale nie tak często spotykana cecha!) i kontestowania zastanego porządku w dobrym tego słowa znaczeniu.

Dzięki "myśleniu antropologicznemu", którego w IKP można się nauczyć, łatwiej przychodzi poszukiwanie nowych rozwiązań zastępujących stare schematy działań, analizowanie różnych procesów społecznych, historycznych czy kulturowych i wyciąganie z nich wniosków. I właśnie te cechy ? innowacyjność, kreatywność i umiejętności analityczne ? stanowią żelazny zestaw wymagań w przypadku większości ofert pracy.

Dla mnie właściwie wszystkie zajęcia były interesujące pod względem omawianego materiału. Problem pojawił się dopiero na studiach drugiego stopnia, kiedy to niestety teksty i zagadnienia zaczęły się pokrywać z tym, co było omawiane w poprzednich latach.

Moi znajomi ze studiów pracują teraz w bardzo różnych miejscach. Większość wybrała chyba pracę w organizacjach pozarządowych lub publicznych instytucjach kultury takich jak muzea czy lokalne ośrodki kultury. Część pracuje w mediach.

Dla wielu osób studia kulturoznawcze były drugim, uzupełniającym wiedzę kierunkiem lub jedynie wstępem do własnej twórczości: na moim roku studiowała przyszła dramatopisarka, reżyserka teatralna, projektantka mody, studentka wzornictwa, blogerka czy... cukiernik.

Byli to ludzie, którzy albo mieli już na siebie pomysł, albo w trakcie studiów na niego wpadli, ale kulturoznawstwo tylko częściowo się do tego przyczyniło.

Studia były różnorodne: zajęcia z prawa, socjologii, historii, psychologii. Każdy mógł znaleźć coś dla siebie i przekonać się, który aspekt nauk politycznych najbardziej go interesuje.

Większość prowadzących była bardzo na poziomie, z dużą wiedzą, wymagający od studentów. Niestety sporo było też takich, z którymi zajęcia to była farsa: np. profesorowie w bardzo podeszłym wieku, którzy na wykładach przez 90 minut odczytywali swoje notatki, pisane na maszynie kilkadziesiąt lat wcześniej.

Fajne było też to, że sporo działo się "po godzinach": debaty akademickie, nieformalne dyskusje, różnego rodzaju imprezy. Kampus politologii jest na samym Krakowskim Przedmieściu, co sprzyjało byciu w centrum wydarzeń. Było sporo ciekawych wydarzeń "intelektualnych", z których można było korzystać.

Myślę że politologia to są tego typu studia, gdzie bardzo dużo zależy od ciebie. Możesz wszędzie iść na łatwiznę, nie chodzić na zajęcia, na egzaminach ściągać (za moich czasów nie było to specjalnie trudne). Ale możesz też wykorzystać elastyczny plan zajęć, to że nie ma ich (przynajmniej na niektórych semestrach) bardzo dużo - i pogłębiać wiedzę czy zdobywać pierwsze doświadczenie zawodowe na własną rękę.

Po moich studiach na UW praktycznie nie ma takich, którzy by sobie "nie poradzili". Część osób zostało na uczelni (doktoranci), albo pracuje w branży (ministerstwa, biura posłów czy posłanek). Spora część poszła w kierunku dziennikarstwa, reklamy lub PR.

Według mnie to jest najlepszy dowód na to, że nie jest winna sama politologia, tylko ludzie którzy bez sensu decydują się na byle jakie studia, nie mając pojęcia co chcą robić dalej, i nie wykorzystując tego czasu do tego, żeby się tego dowiedzieć.

Po dwóch latach na dziennikarstwie rzeczywiście mogę przyznać, że zawodu szybciej można nauczyć się współpracując z redakcjami, niż chodząc na ćwiczenia czy wykłady. To studia ogólnohumanistyczne. Pozwalają lepiej poznać historię, polski system medialny.

Całość ma jednak swoje zalety. Jednak przedmioty naprawdę dużo wnoszące, dałoby się zmieścić w intensywnym półrocznym kursie.

Jest kilka specjalności: fotograficzna, PR i marketing medialny oraz dziennikarstwo ogólne, z którego potem można wybrać specjalizację typu sport, telewizja, radio. Oczywiście najwięcej dają przedmioty praktyczne. Specjalność dziennikarska bardzo dużo pisze, przygotowuje materiałów, PR tworzy teksty promocyjne.

Dla mnie najciekawsze są jednak przedmioty ogólnohumanistyczne: historia świata po '45 roku czy język wypowiedzi dziennikarskiej (błędy ). Lepiej chyba skorzystać ze starych wzorców, kiedy to przyszli dziennikarze kończyli jakiś kierunek studiów, a potem szli na podyplomowe studium dziennikarskie.

Filologia? Ślęczenie nad starymi książkami i dłubanie w języku. Rosja? Wszyscy wiedzą, gdzie to jest, ale nikt nie chce tam jechać. A jednak ten kierunek był moim marzeniem i aktualnie wydaje mi się, że, no cóż, to jest to.

Będąc na filologii musisz naprawdę fascynować się krajem, którego kulturę studiujesz. Filologia rosyjska, w odróżnieniu od anglistyki czy sinologii ma stosunkowo niskie progi punktowe, często więc dostają się tam osoby, które nie mają pomysłu na życie. Takie osoby męczą się na tych studiach.

Na filologii rosyjskiej wchodzimy w Rosję po uszy, Rosja przejmuje niemal wszystkie dziedziny naszego życia: to, co wrzucamy na Facebooka; rozmowy ze znajomymi; muzykę, której słuchamy; język, którym mówimy (nieuniknione rusycyzmy!) i to jest wspaniałe. Jeżeli odrzuca nas ten kraj, będziemy mieli warunek już podczas pierwszej sesji, chociaż egzaminy generalnie rzecz biorąc trudne nie są.

Tym, na co się nastawiałam w czasie studiów, była gruntowna analiza tekstów literackich i surowe egzekwowanie znajomości lektur. Tego zabrakło. Teksty są streszczane, omawiane bardzo pobieżnie, dużo gorzej niż w liceum, nawet tak ważne lektury jak Eugeniusz Oniegin.

Na egzaminie znajomość lektury nie jest wymagana, wystarczą notatki z ćwiczeń i ewentualnie krótka notka o utworze z podręcznika do literatury. Większość osób lektur nie czyta - ja uważam, że jeśli już studiujemy filologię, jest to, delikatnie mówiąc, głupie zachowanie.

Prawo dla wielu osób jest bardzo nudne. I taki rzeczywiście jest pierwszy rok. Są ciekawostki, ale człowiek dopiero poznaje ten świat i jeszcze nie może czerpać z tego żadnej przyjemności. Ale z biegiem czasu prawo staje się coraz ciekawsze. Każdy przedmiot daje nową wiedzę, którą dość szybko można wykorzystać w praktyce.

Same studia są wymagające, trzeba włożyć w nie dużo pracy, przynajmniej w okresie sesyjnym. A po studiach wcale nie trzeba zostawać prawnikiem. Ta wiedza ułatwia po prostu poruszanie się po świecie.

Marek Suska - student prawa na Uniwersytecie Śląskim

Jest kanon obecny wszędzie, na każdym wydziale prawa, jak prawo cywilne, postępowanie cywilne, prawo karne, postępowanie karne, prawo administracyjne, postępowanie administracyjne. I są przedmioty, które u nas są obowiązkowe, a na takim UW już nie, jak prawo ochrony środowiska, prawo rolne, prawo prywatne międzynarodowe. Za to na UW obowiązkowe było np. prawo ubezpieczeń społecznych, które u nas obowiązkowo jest realizowane w niezwykle małym wymiarze.

Ja myślę, że to zależy od wydziału - u nas np. prawo konstytucyjne nie było zbyt trudną przeprawą, a na UW chyba różowo nie było. Za to na UW nie było większego problemu z prawem karnym materialnym, a na moim roku skończyło się tragicznie, około stu warunków.

Socjologia jest świetnym wyborem dla osób, które chcą pracować z ludźmi, uważnie obserwują otaczającą je rzeczywistość i mają pomysł na siebie. Nie ma co się łudzić, że samo chodzenie na zajęcia otworzy przed nami drzwi każdej korporacji.

Poznawanie różnych teorii socjologicznych może wydawać się początkowo nudne. ale już wykorzystywanie ich do opisu współczesności może być bardzo rozwijające.

Jasne, że można się przez te studia przecisnąć i nie zmęczyć się przy okazji, ale nie ma to większego sensu. Jeśli ktoś ogranicza się do chodzenia na zajęcia, nie czyta dodatkowych lektur, nie interesuje się bieżącymi wydarzeniami i nie podejmuje aktywności w życiu publicznym to pracy łatwo nie znajdzie.

Dla mnie najciekawsze były zajęcia fakultatywne, zwłaszcza socjotechnika propagandy politycznej. Największy pogrom na roku? Statystyka!

Czy zdecydowałabym się na socjologię ponownie?

Tak! Ale nie szukałam studiów, po których będę miała konkretny fach. Socjologia uczy myślenia, analizowania i kreatywności. To dla mnie ważniejsze niż twarda wiedza. I pozawala na dużą swobodę i elastyczność. Wystarczy dobrze ją wykorzystać.

Nikt mnie do studiowania tego kierunku nie namawiał, wręcz przeciwnie - wszyscy odradzali. Proponowali prawo, ekonomię, a nawet fizykę (na wszystko mogłabym się bezproblemowo dostać). Jednak wziąwszy pod uwagę profil klasy w liceum (dyplomatyczno-konsularny), uczestnictwo w olimpiadach, międzynarodową działalność społeczną, a przede wszystkim zainteresowania - powiedziałam sobie głośno: stosunki międzynarodowe.

Właśnie skończyłam pierwszy rok studiów licencjackich. Z lekką ręką. To poprzednie zdanie jest bardzo ważne. Uważam, że poziom nauczania powinien być wyższy. I powinno być mniej studentów. Góra 50 osób. Jest przecież takie stare prawo w fizyce, że masa ciągnie w dół. To co mnie również niepokoi to fakt, że żetony na lektoraty obejmują jedynie 4 semestry nauki języka. Potem trzeba płacić. A dyplomata powinien posługiwać się biegle przynajmniej dwoma językami obcymi?

W Polsce stosunki międzynarodowe nie są postrzegane jako prestiżowy kierunek (nie to co w Rosji i na Litwie). Winne są temu i uczelnie, i sami studenci. Remedium dla UW: mniej studentów, zwiększenie liczby żetonów na języki, więcej zajęć praktycznych, lepsze wyposażenie pracowni (ponad 40 osób kisi się w malutkiej salce), ograniczenie liczby referatów na zajęciach przygotowywanych przez studentów (strasznie głupi system, gdy kolega tłumaczy innym zagadnienia, których on sam nie rozumie!).

Za rok biorę się za prawo lub arabistykę. Na stosunkach międzynarodowych zostaję dalej. Ktoś musi trzymać poziom i ponosić poprzeczkę.