Okrągły Stół nie był jedynym symbolem. W światowej polityce ten mebel ma ogromne znaczenie i często bardzo ciekawą historię

Zamówienie na Okrągły Stół zostało złożone 3 października 1988 r., mebel przez ok. 20 dni przygotowywała fabryka mebli artystycznych w Henrykowie. W jego budowę zaangażowanych było blisko 20 pracowników. - Początkowo pod stołem miały znajdować się szufladki, aby chować w nich dokumenty, a na stole miał panować ład. Z braku czasu zrezygnowano z tego pomysłu - tłumaczy ekspert.

Dębowy mebel ma średnicę 8 metrów. Wówczas krążył dowcip opowiadany w kuluarach przez samych uczestników obrad okrągłego stołu , że nie jest to przypadek, bo 8 metrów to mniej, niż wyniósł rekord świata w pluciu. Stół był na tyle duży, aby mogło przy nim zasiąść kilkudziesięciu uczestników obrad. Rozważano też możliwość zbudowania stołu w kształcie pierścienia i usadzenia obradujących po zewnętrznej i wewnętrznej jego części.

Dziś Okrągły Stół znajduje się w Pałacu Prezydenckim.

- Okrągły stół posiada wielką polityczną moc. Warto pomyśleć o tym, by był dziś czymś więcej niż tylko muzealnym eksponatem. Powinien być wykorzystany przy zażegnaniu obecnej polsko-polskiej wojny, przy rozwiązywaniu najtrudniejszych politycznych konfliktów. Nie mogłoby się to jednak dziać zbyt często, aby nie spowszedniał - mówi w rozmowie z Gazeta.pl dr Janusz Sibora.

Okrągłe stoły są obecnie chętnie wykorzystywane w spotkaniach najbardziej wpływowych osób świata. Szczyt Afryka-Chiny w Pekinie w 2006 r., szczyt APEC w Sydney w 2007 r., czy G20 w Seulu w 2010 r. to tylko niektóre z przykładów.

- Ten mebel żyje w światowej dyplomacji jako bardzo niekonfliktowe miejsce i sposób negocjowania. Coś jest w tym kształcie, że sprzyja jednak szukaniu rozwiązań - komentuje dr Janusz Sibora.

Obrady Okrągłego Stołu rozpoczęły się 6 lutego, a zakończyły 5 kwietnia 1989 roku. Uczestniczyli w nich przedstawiciele władzy komunistycznej, opozycja demokratyczna oraz przedstawiciele Kościołów - katolickiego i ewangelicko-augsburskiego. Okrągły Stół miał rozwiązać napiętą politycznie i gospodarczo sytuację w kraju, która zmusiła niejako władze PRL do rozmów z opozycją. Na temat kształtu obrad dyskutowano wcześniej w Magdalence podczas spotkań władz PRL i liderów NSZZ "Solidarność". Ostateczny termin rozpoczęcia negocjacji ustalili w styczniu 1989 r. przewodniczący NSZZ "Solidarność" Lech Wałęsa i szef MSW Czesław Kiszczak.

Przy słynnym stole w Pałacu Namiestnikowskim rozmowy odbywały się zaledwie dwukrotnie - na początku i na końcu negocjacji. Wówczas zasiadały przy nim 54 osoby. Przez większość czasu debatowano w zespołach, podzespołach i grupach roboczych. Łącznie w spotkaniach brało udział ponad 700 osób. Wśród nich byli (po stronie rządowo-koalicyjnej) m.in. Czesław Kiszczak, Leszek Miller, Alfred Miodowicz, Stanisław Ciosek, Aleksander Kwaśniewski, a także (po stronie opozycyjno-solidarnościowej) m.in. Lech Wałęsa, Jacek Kuroń, Władysław Frasyniuk, Tadeusz Mazowiecki, Bronisław Geremek, Lech Kaczyński, Jarosław Kaczyński, Grażyna Staniszewska.

W wyniku negocjacji zagwarantowano m.in. częściowo wolne wybory do Sejmu (35 proc. mandatów dla opozycji), wolne wybory do Senatu, zalegalizowano NSZZ "Solidarność", ułatwiono opozycji dostęp do mediów. Utworzono również urząd Prezydenta PRL. W czerwcowych wyborach w 1989 r. kandydaci opozycyjnego Komitetu Obywatelskiego zdobyli wszystkie mandaty poselskie przeznaczone dla kandydatów bezpartyjnych (wspomniane wcześniej 35 proc.), a także 99 mandatów ze 100 w Senacie (jeden mandat przypadł kandydatowi niezależnemu).